... hiems
... ast ero cras nihilum mortis nec amplius in me
vitae nec hiemis frigora sentiam ego,
quae descendunt in foliis silvae; mea vita,
vestigiisque meis; solum iter et vacuum
ad fratrem quod nec sensum perducit ad ullum,
desertis gradibusque incidit algida mors...
... at pluviae fletus hodie sum terrae hiemali,
exspectem aestatem, sumque hiemis glacies,
in qua decido nunc animi lavo triste dolores
nec intellego cur vita doloribus et
tantum umbris sit plena et deficit omnia semper;
evanescam autem, fletus aquarum ego humi...
... crasque ero ver lucesque amoris ero forsitan basia
at pluo me volvens in luta frigida nunc,
postea, noctis ero in nihilum et cantus ero mortis...
... ad filium ignotum
... et flumen triste influit imo corde relicto,
sunt lacrumae fili quem vidi vivere numquam,
harmoniae et resonant in me splendent mihi soles,
risus sunt cantusque mei vox filii amati...
... at volavit nocte procul nimis o procul ivit
stellis nocte referta, a me procul ora relinquens
lucis, me in caelum iens solo deserit orbum,
sola ut per ventos folia est, solus cadit ille;
sic procumbo ego humi, ut folia a cado mortua caelo,
ille silentis, stella micans, fulget mihi pulchra...
... sed etiam angeli
... at me coelorum risum fore scies,
forsitan noctu stellae subrisionem,
dulcem quos non accepi odorem florum,
quos nulli dedi, abitque a cute mea
cum reliquisti amores, luces, me...
... et risus ero siderum et luces
cadentes nunc in voltum meum, in me,
cum sideralis lux in cor descendit
collustrans meas noctes, vitam meam...
... at tantum sum obscuritates noctium,
semitas solitudinis secutus
nigramque fletus noctem sentio in me...
... nec audiam amplius cantos, quos solebas,
nec verba tua, nec nomina in os tuum,
cum me petebas noctu ut amaremur,
cum me dulci vocabas verbo amorum
“Angele fulve, angele mi, amores mei”...
sed ero meus cachinnus, lux stellarum,
tunc mei memineris, vitaeque meae,
novisque adhuc a coelis risum petam
et me in stellarum luces fore scies...
aqua
Cadunt in foliis nunc hiemales imbres
Super silvarum frondem, vitam meam,
ludentium est memoria puerorum
et risus meus amorum, fletus mei,
quos vixi pluvia amores luget mea
et rigor capit hiemis et cor
cum imber solitudinis descendit
in meas memorias in puerum qui fui,
sed omnia ibunt levia sicut imber
abierunt omnes iam solusque sum
memoria manet tantum, fletus meus
in nihilo et ego sicut imber eam...
|